Alan Blumlein to jeden z najbardziej niedocenianych przez współczesność wynalazców. Jego liczne osiągnięcia pozwoliły zrewolucjonizować technologie audio, video oraz sposoby łączności. Pracował w laboratoriach amerykańskiego Bella oraz w Columbia Graphophone Company (późniejsza wytwórnia EMI). Zginął tragicznie w wypadku lotniczym. Prowadził wówczas zaawansowane prace nad radiolokatorem, który miał pomóc Brytyjczykom wygrać bitwę powietrzną o Wielką Brytanię.
Trudne początki.
Alan Dower Blumlein urodził się w Londynie, w dzielnicy Hampstead, 29 czerwca 1903 roku. Był synem niemieckiego imigranta i Szkotki. Nic nie zapowiadało jego wielkiej kariery inżyniera wynalazcy. Przynajmniej do momentu gdy miał 7 lat i samodzielnie naprawił w domu dzwonek elektryczny, po czym zapowiedział, że jeszcze pokaże, na co go stać. Nie pomogło mu to, że do trzynastego roku życia był analfabetą. Z drugiej strony późno rozpoczęta nauka czytania nie przeszkodziła mu odnotowaniu bardzo wysokich wyników w City and Guilds College, które przypieczętował tytułem naukowym Bachelor of Science, który przyznawany jest w naukach ścisłych (1923). Rok później podjął prace w laboratoriach International Western Electric, części giganta elektrycznego Bell System oraz otrzymał nagrodę za innowacyjne odkrycia od organizacji inżynierskiej IEEE. W latach 1925-1926 razem z Johnem Percym Blumlein w znacznym stopniu poprawił jakość połączeń telefonicznych na długich dystansach. Rozwiązania, które wynalazł i wdrożył były wykorzystywane do końca analogicznej ery sieci telefonicznych. Do 1930 roku Blumlein miał na swoim koncie około 10 patentów.
Wizja i fonia.
{gallery width=100 height=100}stereo/alan_blumlein-3.jpg{/gallery}
W 1929 roku Blumlein przeniósł się do gramofonowej wytwórni Columbia (obecnie znana pod nazwą EMI). Jego pierwszym zadaniem było opracowanie nowej technologii wytwarzania płyt winylowych, tak aby Columbia nie musiała korzystać z drogich urządzeń opatentowanych przez innych producentów. Po połączeniu Columbia Graphophone Company i Gramophone Company pod wspólną marką EMI Blumlein zajął się konstrukcjami mikrofonowymi. Efektem jego prac była cewka mikrofonowa, która dała początek dynamicznemu mikrofonowi cewkowemu, często wykorzystywanemu przez studia nagraniowe EMI oraz telewizyjne BBC (Alexandra Palace). Niemniej czasu poświęcił Blumlein na opracowywanie elementów technologii przenoszenia obrazu drogą radiową z pomocą odbiorników elektrycznych. W rezultacie czego system Marconi-Emi znany szerzej pod nazwą 405 liniowego systemu telewizyjnego opierał się w dużej mierze na rozwiązaniach opatentowanych właśnie przez Alana Blumleina. System ten było używany przez brytyjską telewizję od 1936 roku aż do 1985.
Stereofonia.
Praca Alana Blumleina nad stereofonią rozpoczęła się od jego wizyty w kinie z żoną. Zdegustowany jakością brzmienia ówczesnej reprodukcji zobowiązał się do zmiany tego stanu rzeczy. Głównym zarzutem, który zgłosił był fakt, że głos nie podążał na scenie za aktorem. Tym samym rozpoczął prace nad szeregiem rozwiązań, które nazwał systemem binauralnym.
(Nagranie binauralne najlepiej brzmi w słuchawkach.)
Od 1931 do 1933 roku Blumlein wynalazł i opatentował szereg rozwiązań, których efektem było rzucenie podwalin pod nagrywanie oraz odtwarzanie dźwięku stereofonicznego. Rozbudowany system patentów obejmował około 70 patentów, z których spora część została przejęta do współczesnych systemów stereo, których standardy zostały ustalone w latach 50. Już w 1934 roku korzystając z nowej technologii Blumlein nagrał w Abbey Road koncert London Philharmonic Orchestra pod batutą Sir Thomasa Beechama.
W celu pokazania możliwości nowego systemu Blumlein nagrał wraz ze współpracownikami nagranie w studiu Abbey Road. Dzięki pracy techników BBC, można je dziś obejrzeć: 
